Νεραϊδες στις Κολλίνες και UFO στο Σκορτσινό (Ένα διαφορετικό οδοιπορικό)

Κολλίνες

Αφήνοντας τη Βλαχοκερασιά και ακολουθώντας το δρόμο που πηγαίνει προς τις Κολλίνες, δε φαντάζεσαι στην αρχή το θέαμα που θα ακολου­θήσει: αξίζουν ειλικρινά συγχαρητή­ρια στο δασαρχείο Τρίπολης, για την περίφημη και τεράστια σε έκταση αναδάσωση που έχει κάνει σ' ολό­κληρη την περιοχή γύρω από το χω­ριό, η οποία γενικά ονομάζεται Αρκα­δικός Δρυμός Σκιρίτιδας.

---

Ένα πυκνό, υγρό και υγιέστατο δά­σος από μαυρόπευκα, έλατα, καστα­νιές, αλλά και διάφορες «πειραματι­κές» δασικές εκτάσεις, με είδη που δεν ανήκουν στην τοπική χλωρίδα, όπως με πληροφόρησαν οι ντόπιοι, σε συντροφεύουν στη διαδρομή προς τις Κολλίνες και συναγωνίζονται σε ομορ­φιά τα αμιγώς φυσικά δάση που υπάρ­χουν αλλού.

Όμως, οι εκπλήξεις για τον ταξι­διώτη δεν τελειώνουν εδώ φτάνοντας πολύ κοντά στο χωριό, μια εκπληκτική θέα περιμένει ξαφνικά να ξεδιπλωθεί στα ανύποπτα και χορτασμένα από το δάσος μάτια του: ολόκληρος ο όγκος του Ταύγετου στο δεξί χέρι και ολό­κληρος ο όγκος του Πάρνωνα στο αρι­στερό προσφέρουν άμεσα την αίσθη­ση του απείρου, έτσι όπως οι κορυ­φογραμμές τους εκτείνονται - ειδικά του Ταΰγετου - στα πέρατα του ορί­ζοντα.

Συνειδητοποιείς τότε ότι μπορείς ελεύθερα και απρόσκοπτα να περι­πλανηθείς μέσω του οπτικού σου πε­δίου στα δύο από τα τρία «πόδια» της Πελοποννήσου και να αντιληφθείς όσο ελάχιστες ακόμα φορές την ομορφιά και την αξία του παράδεισου που ζούμε, της Ελλάδας.

Όμως, οι Κολλίνες έχουν κι άλλες συγκινήσεις να δώσουν. Έτσι, αφού ξεπεράσαμε το «σοκ» της θέας και φτάσαμε στο χωριό, γρήγορα κατα­λάβαμε ότι πρόκειται για «πραγματι­κό» χωριό. Πολλοί άνθρωποι εκεί, οι περισσότεροι μάλλον, χρησιμοποιούν μόνο τα γαϊδουράκια για τη μετακίνη­ση τους, ενώ τα αυτοκίνητα είναι κά­τι που δεν βλέπεις εύκολα.

Αλλά και η ίδια τους η ζωή μαρτυ­ράει ότι δεν έχουν ακόμα επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον πολιτισμό - αλλά αυτά είναι θέματα που δε θα μας απασχολήσουν άλλο εδώ.

Απλά τα αναφέρω, ώστε να είστε κι εσείς «στο κλίμα» και στο χρόνο του χωριού, που σίγουρα ανήκει στο πα­ρελθόν.

Φτάνοντας, λοιπόν, στην κεντρική πλατεία του χωριού, ακόμα ένα αξέ­χαστο και όχι τόσο συχνό θέαμα μας περίμενε. Στο καφενείο του χωριού, μια «στρατιά» από γέροντες βρίσκο­νταν παραταγμένοι στα τραπεζάκια του, λες και μας περίμενε για να μας δώσει πληροφορίες.

Όλα λοιπόν καλά. Έτσι δε γινόταν παρά να βρούμε ένα σωρό στοιχεία για τις παραδόσεις του χωριού. Λε­πτομέρειες νια τα ονόματα των μαρ­τύρων που μου περιέγραψαν τα πα­ρακάτω, καθώς και προσωπικά τους περιστατικά, θα μπορέσει ο αναγνώ­στης να βρει στο κεφάλαιο «Κολλίνες» του Β' τόμου του βιβλίου μου «Η Άγνωστη Πελοπόννησος»: «Αρκαδία». Εκεί, ακόμα, θα διαβάσει και κάποιες άλλες - δημοσιευμένες από άλλους συγγραφείς - πολύ σημαντικές παρα­δόσεις που αφορούν στο χωριό.

Ο πρώτος θρύλος που έμαθα αφο­ρά στο «Κουφό Βουνί», ή αλλιώς «Πλατυόρος», ένα λοφίσκο που πάνω του βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Για το «Κουφό Βουνί» λέ­νε ότι είναι κούφιο από τις πολλές τρύ­πες και άπατο, ενώ έχουν βρει μέσα και λίμνη. Για τις τρύπες εικάζουν οι ντόπιοι ότι οφείλονται στα αρχαία με­ταλλεία των Σπαρτιατών, απ' όπου έβγαζαν τον λεγόμενο «ολίγιστο» ή «λαμπινόχωμα», όπως λέγεται σήμε­ρα. Ο ολίγιστος χρησιμοποιόταν στην παραγωγή σιδήρου.

Πρέπει, όμως, να παρατηρήσω ότι τις πληροφορίες σχετικά με τον «ολί­γιστο» ή «λαμπινόχωμα» δεν κατόρ­θωσα να τις διασταυρώσω με κάποια άλλη πηγή. Έτσι τις δημοσιεύω με επι­φύλαξη για το κατά πόσο είναι ορθές. Αυτό, όμως, δεν έχει και τόση σημα­σία, μια και η παράδοση είναι αυτό που μας ενδιαφέρει.

Ακόμα για το «Κουφό Βουνί» οι κά­τοικοι έχουν να λένε ότι βγάζει στο χω­ριό Παρδάλι της Λακωνίας.

Νεράιδες έβγαιναν φυσικά σε όλα τα ρέματα γύρω από τις Κολλίνες, όμως η... αδυναμία τους ήταν η θέση «Νεραϊδόβρυση», που βρίσκεται έξω από το χωριό και πριν τα σύνορα με τη Λακωνία, όπου και γινόταν συνωστι­σμός από δαύτες!

Οι παλαιότεροι φοβούνταν να πε­ράσουν νύχτα από τη μικρή εκκλησία «Παναγίτσα», που κάποτε υπήρχε μέ­σα στο χωριό, διότι εκεί εμφανιζόταν στοιχειό με τη μορφή μοσχαριού.

Ο «Γιότσαλης» είναι ένα περίεργο στοιχειό, την ύπαρξη του οποίου πι­στεύουν όλοι στο χωριό. Το περιγρά­φουν σα σατανικό αόρατο πουλί ή σαν αερικό, το οποίο μιμείται διάφορες κραυγές και φωνές τη νύχτα με σκοπό να παρασύρει τους ανθρώπους στο γκρεμό.

Στις Κολλίνες εμφανίζεται και πλα­νητικό φως, το οποίο, όμως, περιέρ­γως οι κάτοικοι το ονομάζουν σμερδάκι. Πρόκειται για ένα φως που βγαί­νει από τον Άγιο Δημήτρη, στο νε­κροταφείο του πέρα χωριού, κατε­βαίνει στη ρεματιά και φτάνει στο προ-σκυνητάρι «Σταυρός», μια διαδρομή που θα καταλάβετε καλύτερα εξετά­ζοντας τη σχετική φωτογραφία.

Σε όλη του την πορεία, μέχρι που φτάνει στο σταυροδρόμι των Κάτω Κολλινών, το φως, που μοιάζει με φα­ναράκι, αναβοσβήνει.

Φυσικά υπήρχαν και τα «κλασικά» σμερδάκια στο χωριό, όπως αυτό που βάτευε τα βόδια και τα πρόβατα του συχωρεμένου Μ.Σ.. Τα ζώα του φυσι­κά έπειτα ψόφαγαν.

Ένας «Παράξενος Τόπος» φαίνε­ται να υπάρχει στις Κολλίνες. Η το­ποθεσία ονομάζεται «Γαύρος» και βρί­σκεται ανατολικά του χωριού.

Ο «Γαύρος» είναι μία δασωμένη κοιλάδα λίγων στρεμάτων με ρυάκια, όμως... έχει κακή φήμη. Η περιοχή έχει περίεργη ατμόσφαιρα και οι γο­νείς φοβούνταν και δεν άφηναν τα παι­διά τους να πηγαίνουν μόνα εκεί.

Λέγεται μάλιστα πως πολύ παλιά, είχαν πάει στον Γαύρο κάποιοι ελληνοαυστραλοί Κολλινιάτες για εκδρο­μή. Όμως, κάποια στιγμή ενώ ήταν εκεί σταμάτησαν τα ρολόγια τους, έχασαν την αίσθηση του χρόνου, ένιω­σαν ότι κάποιοι τους παρακολουθούν, τρομοκρατήθηκαν και τελικά προ­σπαθώντας να φύγουν έχασαν το δρό­μο τους και βρέθηκαν σε κάποια άλλη, τελείως άσχετη περιοχή, στην οποία κανείς ποτέ από το χωριό δεν κατά­λαβε πώς έφτασαν. Στο Γαύρο φυσι­κά έβγαιναν και νεράιδες που τις είχαν δει διάφοροι να χορεύουν.

Σκορτσινός

Στα ίδια πλαίσια με τις Κολλίνες κι­νείται και το κοντινό τους χωριό Σκορ­τσινός, τόσο από άποψη ποικιλίας, όσο και από άποψη ποσότητας θρύ­λων. Ένας μάλιστα από αυτούς είναι εξαιρετικός, έτσι καλό είναι να ξεκι­νήσουμε με αυτόν.

Ο θρύλος αφορά στο Χελμό, ένα μικρό κωνικό βουνό που βρίσκεται νό­τια του Σκορτσινού στις παρώρειές του μάλιστα, κατεβαίνοντας για Λα­κωνία, βρίσκουμε κάποιες πηγές του Ευρώτα.

Στον Χελμό έχουν αντιληφθεί πολ­λές φορές οι ντόπιοι να κόβουν βόλ­τες Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, τα γνωστά μας U.F.O., και μάλιστα από πολύ παλιά, σε βαθ­μό που πλέον η τοπική κοινωνία ψιθυ­ρίζει ότι το βουνό αποτελεί... βάση εξωγήινων, από την οποία οι άγνωστοι επισκέπτες φεύγουν για το διάστημα, αλλά και ότι από εκεί έχουν επικοινω­νία με άλλους εξωγήινους!

Την καταπληκτική αυτή πληροφο­ρία μου έδωσε ο κ. Ρ.Α., ντόπιος γέ­ροντας βοσκός, ο οποίος δεν παρέ­λειψε να μου περιγράψει και δικές τους εμπειρίες με παρόμοια φαινόμε­να:

Ήταν το 1939, όταν ο μάρτυρας πρωτοείδε 2 Α.Τ.Ι.Α. που έλαμπαν, να περνούν αστραπιαία από βορειοδυτι­κά προς τα νοτιοανατολικά πάνω από το λόφο «Μανιτάρι», που βρίσκεται ανατολικά του Σκορτσινού αλλά και το 1965, ο ίδιος μάρτυρας που βρι­σκόταν στη στάνη του στην τοποθεσία «Ασημόλακκα», στη νότια πλευρά του Χελμού, είδε να πετάει από πάνω του ένα μεταλλικό και στρογγυλό αντικεί­μενο, το οποίο έκανε τον τόπο από κά­τω του να λάμπει. Λίγο αργότερα, λέ­ει ο μάρτυρας, του επιτέθηκε πολεμι­κό αεροπλάνο κι αυτό έφυγε.

Να λοιπόν ένας τόπος που σίγου­ρα έχει πολλά να προσφέρει στους ερευνητές τέτοιων φαινομένων, αλλά και σε εμάς, μια και όπως έχουμε ξα­ναπεί, μάλλον το φαινόμενο των Α.Τ.Ι.Α. υπάγεται στη σύγχρονη λαο­γραφία μας.

Πάντως, όσο σκέφτομαι τα όσα συμβαίνουν εκεί κάτω στο Σκορτσινό, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρα­σμό να κάνω κάποιους αναπόφευκτους συσχετισμούς με παρόμοιες αλλά μάλλον σημαντικότερες περι­πτώσεις, που ακούγονται συχνά-πυκνά σε όλη την περιφέρεια του γειτο­νικού - και πόσο μυστηριώδους -Ταΰγετου. Όπως, για παράδειγμα, τις ιστορίες που κυκλοφορούν σε κάποιο φαράγγι της Καρδαμύλης (Μεσση­νίας) ότι εμφανίζονται κάποιες μεγά­λες φωτεινές σφαίρες που το διασχί­ζουν με υψηλή ταχύτητα, τα «διαστη­μικά ζώα» όπως τα αποκαλούν οι ντό­πιοι, τα οποία σκοτώνουν - με έναν πο­λύ ιδιαίτερο τρόπο - ανθρώπους- ή για κάποια μονολιθικά κτίσματα κάπου κοντά στην περιοχή του καταφυγίου του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης, για τα οποία, επίσης, λέγεται ότι ήταν βάση εξωγήινων... και τόσα άλλα, που, όμως, δεν έχουν θέση σε αυτό το άρ­θρο.

Θα επιστρέψουμε λοιπόν στο Σκορτσινό, να δούμε και τις υπόλοιπες παραδόσεις του.

Πάλι στο Χελμό, πάνω στον οποίο οι ντόπιοι τοποθετούσαν το Αράκλωβο, οι ντόπιοι λένε ότι υπήρχαν υπό­γειες στοές, που χρησιμοποιούσαν οι πολιορκημένοι για να διαφεύγουν από τους εχθρούς τους και τους έκαναν επίθεση από έξω. Κάτω από το κάστρο μάλιστα λέγεται ότι υπήρχε χρυσός αργαλειός και χρυσή γουρούνα με γουρουνόπουλα, ενώ εκεί ψιθυρίζεται ότι κάποιοι βρήκαν χρυσά αντικείμενα και διάφορους θησαυρούς.

Και η τοποθεσία «Ασημόλακκα» του Χελμού, που είδαμε λίγο πριν, λέ­γεται ότι πήρε το όνομα της από έναν τσοπάνη που έβρασε το χώμα εκεί και έβγαλε ασήμι, ενώ υπάρχει και παρά­δοση ότι τα μεσάνυχτα έβγαινε στην Ασημόλακκα αράπης που έβοσκε τις λίρες του.

Ακόμα, λέγεται ότι θησαυρούς εί­χαν βρει και στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου, που βρίσκεται ανατολικά του χωριού, ενώ αράπης που εξαφα­νιζόταν κάθε φορά που τον πυροβο­λούσε κι έπειτα εμφανιζόταν πάλι εί­χε δει κάποιος χωρικός σε έναν γκρε­μό μεταξύ των χωριών Καλτεζές και Κολλίνες.

Οι κάτοικοι του Σκορτσινού μου μί­λησαν για διάφορους στοιχειωμένους τόπους του χωριού τους: νεράιδες έβγαιναν γενικά σε όλα τα ρέματα του χωριού, όπως στο ποτάμι «Κουτεριάνος», δίπλα στο χωριό"

• στο «ρέμα Μουγκού», δυτικά του χωριού έβγαινε γουρούνα με 12 γου­ρουνόπουλα
• στη θέση «Βαρδούκα», έξω από το χωριό, στα σύνορα της Αρκαδίας με τη Λακωνία, ο μακαρίτης ΓΙ. έβλεπε νεράιδες.
• μέσα στο χωριό, στην τρύπα «Παλιοπήγαδο», έβγαινε μια γριά με ένα κουδούνι, κάτι που φόβιζε πολύ τον κ. Ν.Π., ο οποίος απέφευγε να περά­σει από κει.

Ακόμα, ανεμοξούρες είχαν δει στο λόφο «Μανιτάρι» και στη γνωστή μας «Ασημόλακκα».

Στο «Δίρρεμα», μια τοποθεσία λίγο πιο κάτω από τις πηγές του Ευρώτα, μια νεράιδα... ενοχλούσε κατά και­ρούς κάποιον παλαιό που συνήθιζε να κοιμάται με τα ζώα του εκεί. Τον συμ­βούλευσαν τότε να κόψει τη... ρώγα από το στήθος της, κάτι που έκανε και η νεράιδα εξαφανίστηκε!

Ολοκληρώνουμε με το Σκορτσινό, αλλά και με αυτό το άρθρο, αναφέ­ροντας μια σημαντική πληροφορία που βεβαιώνουν οι κάτοικοι: Παλιά , όταν προκαλούσαν οι νεράιδες τα πα­λικάρια του χωριού, (απ' ό,τι φαίνεται οι νεράιδες του Σκορτσινού ήταν προχωρημένες!) οι μανάδες τους τους έβαζαν στο ρούχο ένα φυλαχτό το οποίο αποτελούσαν:

• η «ανανίδα», που ήταν κλωνάρι ενός φυτού
• η «φολαρίδα», που ήταν αγκάθι μονόκλωνο και
• «της κολοβής το αυγό», αυγό δη­λαδή της χελώνας.

Το φυλαχτό είχε αποτελέσματα απ' ό,τι φαίνεται, μια και οι νεράιδες στη θέα του το έβαζαν στα πόδια! (!!!)

Μ.Τ.